Camiñando pola contorna de Vialia —un complexo intermodal e comercial deseñado por Thom Mayne para a nova estación de ferrocarril de Vigo— atopo hoxe a Jorge, un amigo e compañeiro de moitos anos de actividade, co que a pesar de vivir no mesmo barrio facía meses non coincidía. Decidimos rapidamente que tal casualidade ben merecía un intre de conversación distendida.
Despois de
interesarnos polas nosas familias respectivas e outros temas convencionais
chegamos, como non!, aos profesionais. Menos mal que aos poucos minutos
alcanzaramos o consenso de non tentar analizar unha vez máis toda a información
do Gran Apagamento, caída sobre as nosas limitadas intelixencias desde o
nefasto 28 de abril, e que a práctica totalidade do lido non eran máis que
versións parciais da realidade necesitadas un proceso de síntese que as
integrase nunha máis complexa.
—
Lembras
a parábola do elefante? —pregunteille.
—
Non
me soa. Ten algo que ver co que me contabas da inercia dun elefante e as
trescentas gacelas?
—
Pouco
ou nada. Refírome á parábola de orixe india que se utilizou frecuentemente para
ilustrar as reflexións sobre a verdade, o coñecemento analítico e a perspectiva
holística.
—
Agora
si que me perdín!
—
O do
grupo de científicos cegos que se atopan cun elefante, un animal que nunca
antes viran…
—
Nin a
ningún outro se eran cegos!
—
Palpado,
merda! Que contigo hai que andar con pés de chumbo! Cada un deles palpa unha
parte diferente e logo describe ao animal baseándose unicamente no que lles
tocou…
—
Tocar!
Tocou tocar...
—
Palpar!
Un palpa a perna e opina que o animal ao que chaman elefante é como o tronco
dunha palmeira. O segundo que lle toca a cola…
—
Que
cheira moi mal por alí atrás…
—
…que
é como unha corda terminada nun cepillo. O da trompa que é como unha gran
serpe, como un abanico o da orella, como unha lanza o do cabeiro e como unha
parede o do costado.
—
Sería
baixiño o elefante; en caso contrario diría que é como un depósito de Estrela
Galicia.
—
Estamos
choqueiros hoxe!
Deixeino por
imposible. Estaba claro que non era o momento de falar de cousas serias polo
que nos dedicamos a comentar cousas da política internacional e gozar do
petisco de tortilla recentemente feita coa que nos obsequiaron no bar.
Chegado a casa
doume conta que na miña discusión con Jorge cargueime a parábola dos cegos e o
elefante coa que pretendía ilustrar a necesidade de compartir coñecementos
entre as distintas disciplinas científicas, superando a percepción subxectiva e
incompleta que conduce inexorablemente a conclusións erróneas. E chego
rapidamente á conclusión que, imitando a moitos outros profetas que me
precederon, debo formular esta teoría en forma de conto.
O Buda
opina do Sistema Eléctrico Interconectado
No bosque de Jeta,
tamén coñecido como Arboredo de Jeta ou Jetavana, estaba un día calquera o
Buda, meditando segundo era o seu costume, cando chegaron ata el moitos
enxeñeiros de diferentes escolas e tendencias políticas. Algúns sostiñan que o
sistema eléctrico de potencia pode asumir sen perigo cantidades inxentes de
xeración non convencional, mentres que outros que devandito sistema non é
inmune á nefasta influencia das fontes de enerxía conectadas a través de
investidores; uns que o futuro da enerxía eléctrica está no autoconsumo e
outros que nas grandes instalacións e a súa economía de escala; uns que a
xeración convencional ten os seus días contados e outros que non tardaremos en
darnos conta o nefasto que é para o planeta o esforzo industrial investido nos
sistemas non convencionais. E así cada un sostiña os seus puntos de vista e
polemizaban sobre o asunto.
Todos os
argumentos foron escoitados polo Buda que ao terminar a súa meditación
faloulles así:
—
Fartádesme
cos vosos argumentos! Sodes cegos tanto á verdade como a non verdade, tanto ao
real como ao non real. Ignorantes, polemizades e irritádesvos sen escoitar aos
demais.
E para seguir coa
súa argumentación contoulles a historia dos cegos:
—
Había
un maharajá que mandou reunir a todos os cegos que había en Sabathi e pediu que
os puxesen diante un elefante e que contasen, ao ir tocando ao elefante, que
lles parecía. Uns dixeron, tras tocar a cabeza: "Un elefante parécese a un
cacharro"; os que tocaron a orella, aseguraron: "Parécese a un cesto
de aventar"; os que tocaron o cabeiro: "É como unha reixa de
arado"; os que palparon o corpo: "É un celeiro". E así, cada un
convencido do que declaraba, comezaron a debaterse entre eles chegando case ás
mans no seu afán por defender o seu criterio".
Para terminar
advertindo:
—
Pois
da mesma forma que os cegos vos comportades, insignes enxeñeiros, orgullosos da
vosa verdade pequeniña que divulgades fachendosos á máis mínima oportunidade.
Non vos dades conta de que, como os cegos de Sabathi, todos tedes unha parte da
verdade, que non se fará verdade completa se non a compartides?”
Así falou o Buda
e terminada este ensino volveu á súa meditación. Sen pararse a pensar que a
poboación actual é incapaz de manter a súa atención en algo —por moi
interesante que sexa— máis aló de tres minutos, polo que as súas palabras non
foron tidas moi en conta e cada un permaneceu firme e inquebrantable na súa
opinión, que de algo hai que vivir!
Ningún comentario:
Publicar un comentario